JUMP FOR JOY! Photo Project

WordPress.com News

At the end of November, we gave shout-outs to bloggers and artists who participated in month-long projects like NaBloPoMo and NaNoDrawMo. As 2012 comes to a close, we also want to highlight writers and photographers who challenged themselves all year — who posted each day or each week, or have established an ongoing project on their sites.

These bloggers caught our attention:

An inspiring international project focused on play, fun, and the positive in our lives, JUMP FOR JOY! presents Eyoälha Baker’s vision of a world united by our expression of joy. Eyoälha has taken nearly all the images on her blog — with the exception of the photos of her. Her jumping subjects are captured in locations around the world: at the beach in Kauai, at a park in Vancouver, or even between city skyscrapers . . . while holding a ninja…

View original post 594 kelime daha

Ne zaman unutulduk

Bir camın buğusuna arasına kalp koymadan

Yazılmış baş harfler gibiyiz öyle yalnız öyle sıradan

Unutulur elbet her şehir ve her insan 

Aldığımız hiçbir nefes bile içimizde kalmıyor inan

Bu kadar fazla uzaklaşmış olamaz yıllar

Bir dokun sende anlarsın içimdeki kül hala sıcak

Ama çok geç artık bundan sonra

Bırakın ne olursam olayım aklım fikrim darmadağın

ve cezamı çekdim..

sonunda cezamı en ağır şekilde çekdim! ki zaten sana yaptıklarımı düşünerek yeterince acı çekmem yetmiyormuşcasına yakaladığım o mutluluğu sana yaşattığım acıdan daha beter bir acı ile kaybettim ve bu sadece sana gerçekleri anlatamamdan dolayı içimdeki seninle konuşma isteği yüzünden oldu.. özlüyorum demiştim evet ama o özlem sadece seninle konuşa bilme herşeye sana anlata bilme isteği idi.. kaybettim evet hatta elimden geldiğince sonuna kadar gitmeme rağmen, defalarca aff dilememe rağmen, yalvarmama rağmen ayaklarına kapanmaya bile hazır olmama rağmen kaybettim ve senin yüzünden oldu artık mutlu ola bilirsin.. ki sen hemen sonrasında zaten mutluluğu yakalamıştın hemde en yakın arkadaşlarımdan biri ile birliktesin ki senin yüzünden o arkadaşımla arkadaşlığım bitti ve her zaman yanında ola bilecek biri ile beraberdin, beni de gayet unutmuştun.. ne dediye vicdan azabı çekiyordumki?! hiç bunu bilmiyordunda zaten vede sakin sakin hayatına devam ediyordun gayette güzel.. olan yine bana oldu ve sana yaşattığımı düşündürdüğüm acının kat kat fazlasnı yaşadım.. bıkmadım usanmadım saatlerce açıklama yaptım gidebileceğim yere kadar gittim ama olmadı.. 

Kız kulesi de yalnız ama İstanbul ona aşık…

Mutluluk !

Mutluyum diyorum, aşık mısın diyorlar. 

Mutluluğu aşkla bağdaştırmak ne kadar yanlış. 

Aşkın mutluluk getirdiği nerede görülmüş..

Anlamsız…

Her şeyden ve herkesten uzak kalıp, olan bitenleri izlediğinizde, hiçbir şeyin o kadar da mühim olmadığını anlarsınız. Sonrası anlamsız gelmeye başlar, yine her şey ve herkes gibi.

paylaşmak..

Hayatın her anında veya her anını paylaşmak.. birisi olması hayatında insanın, ki böyle her anını doya doya paylaştığın.. her anını onunla  paylaşmaktan mutlu olduğun.. her anında yanında olmasından ve onunla ilkleri veya her türlü güzellikleri paylaştığın vede paylaşmaktan mutlu olduğun biri.. illa gezmeye gitmek veya faklı şey yapmadan da sadece zamanını bile olsa onunla paylaşmaktan vede onunla illa bir şeyler konuşmadan da sadece onu hissetmekle bile mutlu olduğun biri.. hayatını dostluğu arkadaşlığı gülücükleri sevgiyi paylaştığın biri..

En zor bulmaca…

Ümitler yaşlanıp yok olup silinecek

Giden uzaklaştıkça kalan kıymetlenecek

Soldan sağa iki kalpli en zor bulmaca

Aşkı birimiz çözecek birimiz de üzülecek

!!!

Geleni geçeni insan yerine koyduk

şimdi insanları koyacak yer bulamıyoruz…

ve ben herşeye rağmen…

Evet ben herşeye ve herkese rağmen seni çok özlüyorum. Aslında bana göre seni özleme sebeplerimden bir tanesi sana karşı suçlu, hatalı olmamdır. Normal bir şekilde iki medeni insan gibi ayrılmış olsaydık (ki öyle ayrılmışızcasına devam ediyor herşey ve sen gerçekleri bilmiyorsun) seni bu kadar düşenmez ve bu kadar özlemezdim. Hala vicdan azabı çektiğimdendirki içimdeki seni atamıyorum bir kenara ve yokmuşun gibi devam edemiyorum hayatıma. Bazen olacakmış gibi oluyor bir şeyler düzelmeye çalışıyor ama sona yaklaştıkca herşey  karışıyor ve bitiyor başlamadan. Bir anlata bilsem sana herşeyi, içimde olup bitenleri belki beni aff ettiğini gerçekten aff ettiğini söylesen kurtulurum bu azaptan ve rahatlarım. Evet bir kere söyledin ama gerçekleri bilmeden söyledin ve bu bana yetmiyor maalesef. Yaptıklarımın cezası olarak hücrede müebbet yemiş gibiyim! Bari bir aff çıksada hiç olmazsa süreli hapse dönüşse cezam, ama nerdee sen artık çok uzaklardasın ve ben seni ebediyete kadar kaybettim evet sana göre sen intikamını aldın ama suçumu bildiğim için bu ceza bana az geliyor!